نظریه­های گلوبوس و بوهم دیدگاهی پست مدرن را به فرایند تفسیر خواب اضافه کرده است. گلوبوس با رویکرد مکانیکی فعال­سازی ـ ترکیب مخالفت کرد و موضع پدیدارشناختی  را ترجیح داد. گلوبوس رؤیا را به عنوان مخلوقی کامل و جدید در نظر گرفت که بهزیستی روانشناختی را به حداکثر می­رساند. بوهم نظریه­پرداز و فیزیکدان از دیدگاه گلوبوس مبنی بر این که آشکار کردن توانایی­های روانشناختی در رؤیا نهفته است و نیازی به تعامل با محیط پیرامون ندارد حمایت کرد.

تفسیر رؤیای گشتالتی (پرلز، 1969) از روش تحلیل شخصیت­های درون رؤیا به عنوان فرافکنی زندگی رؤیابین بهره می­جوید. معمولا این رؤیاها قسمت­هایی هستند که نادیده انگاشته شده­اند، رد شده­اند یا حتی سرکوب شده­اند. یکی از هدف­های تحلیل رؤیای گشتالتی قبول و سر و سامان دادن به این قسمت­هاست. درمان­گر گشتالتی از رؤیابین می­خواهد که در شرایط گروهی نقش­های متنوع درون رؤیا را بازی کند با این هدف که این شخصیت­ها یا اشیا را به عنوان فرافکن خودشان تجربه کنند. رؤیابین تشویق می­شود که نقش عناصر زنده و غیر زنده رؤیای خودشان را از دیدگاه خودشان بازی کنند. دی­سیکو (2008) متقاعد شده است که رؤیاها حاوی پاسخ­هایی به سؤالات اساسی در زندگی هستند و به هدایت زندگی از طریق تصاویر الهامی که از عقاید، رفتارها، هیجانات و آرزوهای ناهشیار تولید شده است، کمک می­کند. تکنیک­های عملی که توصیه شده است شامل روش داستان­گویی است که در طول آن کلمات اصلی رؤیا در درون داستان گنجانده می­شود، بررسی نقشه هیجانی رؤیا و همچنین روش­های پرچالش تداعی و تشدید که بر اساس روانشناسی روان­تحلیل­گری فروید و تحلیلی یونگ ارائه شده­اند نیز از دیگر روش­های توصیه شده است که اجازه می­دهند که روش­های تفسیر، در خارج از مرزهای روان­درمان­گری سنتی مورد استفاده قرار گیرد. تحلیل گروهی رؤیا تکنیکی است که توسط درمان­گرانی نظیر تیلور (1992) و ویلیامز (1980) تحت تأثیر روش یونگی بسیار استفاده شده است. اعضای گروه رؤیاهایی را تفسیر می­کنند که از نظر نمادین اشتراک دارند و در نهایت به تحقق فردی خود رؤیابین اعتبار می­بخشد. از مکتب علمی روان­تحلیل­گری، ریسکامپ (2006) از رویکرد گروه­درمانی بهره جست تا استرس پس از سانحه را درمان کند. شرکت­کنندگان رؤیاهای پراضطراب تکرار شونده و کابوس­هایی داشتند که قابل استناد به اصطلاحات روان­پویشی تجزیه و سرکوبی و نشان دادن تثبیت در تحول بود. درمان­گر از رؤیاها برای پرده­برداری از سرکوب­ها و اجازه دادن به بیان آزاد محتواهای ترسناک بهره می­برد.

اینگرمن (1993) درمان­های شمن­ها و جادوگران گذشته را شبیه به وضعیت رؤیا می­داند. شمن­ها به به دنیاهای روحانی و غیرعادی سفر می­کردند تا کمک کنند تا قسمت­های از دست رفته روح بیمار را به او برگردانند. اینگرمن اعلام کرد که رؤیاها ممکن است راهی برای دریافت شفا و همچنین درخواست از ارواح برای کمک باشد.

بلو استون در بررسی خود (2002) درباره کارکردهای فرهنگی رؤیا، رؤیا را به عنوان ملاقات با اجداد، منادیان آینده، منبع صداها، رقص­ها و تشریفات دیگر، سفر به دنیای ارواح، مرگ کوچک، و به طور کلی روش­هایی برای مدیریت ارواح و فرهنگ توصیف کرد. دیدگاه­های شمنی هنوز هم در روان­درمانی کاربرد دارد.

روش مشهور تفسیر رؤیا، نماد رؤیای جهانی است. گارفیلد (2001) دوازده مورد از رایج­ترین رؤیاها را در کل دنیا مورد بحث قرار داده است که هر کدام می­توانند مثبت یا منفی باشند. وبسایت گارفیلد (dreammoods.com) این موضوع را مورد بحث قرار داده است. گارفیلد موضوعات اصلی رؤیا مثل افتادن، پرواز کردن، تعقیب، آزمون، برهنه بودن، و دندان را توصیف کرد. بررسی­های کائی ـ چینگ یو (2008) در هنگ­کنگ رایج­ترین رؤیاها را شامل مدرسه و درس، تعقیب شدن یا تعقیب کردن، افتادن و دیر رسیدن توصیف کرد.